Να ξαναβγάλουμε τον κλάδο στον αγώνα - Συνεχίζουμε με την δράση των απεργιακών επιτροπών!

ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΣΚΕΨΗ "της τάξης μας"

ΤΡΙΤΗ 1  ΟΚΤΩΒΡΗ στις 6.30μμ στο ΕΚΑ 

(Μάρνης &3ης Σεπτεμβρίου)

Μετά απο οκτώ ημέρες απεργίας, οι καθηγητές ξαναγυρίζουμε στα σχολεία έχοντας βάλει την σφραγίδα μας στις εξελίξεις του εργατικού κινήματος, και αφήνοντας ανοιχτούς όλους τους λογαριασμούς μας, με την κυβέρνηση και την πολιτική της. Η απόφαση της συνέλευσης των προέδρων να αναστείλει κάθε κινητοποίηση είναι ένας ακόμη κρίκος στην αλυσίδα των «καταστατικών» πραξικοπημάτων για να βάλουν φρένο στη διάθεση χιλιάδων συναδέλφων. 

Εμείς κρατάμε τις χιλιάδες των συναδέλφων που συμμετείχαν στις γενικές συνελεύσεις και τις δεκάδες χιλιάδες των καθηγητών που κατέβηκαν στα ογκώδη απεργιακά συλλαλητήρια. Τους χιλιάδες συναδέλφους που συμμετείχαν στις απεργιακές επιτροπές, περιφρουρούσαν την απεργία καθημερινά, μιλούσαν με τους γονείς και τους μαθητές, οργάνωσαν εκδηλώσεις, συσκέψεις, τοπικές πορείες, και μια σειρά απο κινητοποιήσεις.  

            Με όλους αυτούς τους συναδέλφους συνεχίζουμε να δίνουμε τη μάχη για να ανακληθούν οι διαθεσιμότητες-απολύσεις, για να μην εφαρμοστεί η διάλυση των ΕΠΑΛ και ΕΠΑΣ, για να αποτρέψουμε την εφαρμογή του νόμου για το «νέο λύκειο». Συνεχίζουμε να δίνουμε τη μάχη για να ξαναβγεί ο κλάδος στον αγώνα, γιατί ξέρουμε ότι η κυβέρνηση όσο φοβισμένη κι αν είναι δεν πρόκειται να παραιτηθεί απο τις απολύσεις χιλιάδων συναδέλφων και τη διάλυση του δημόσιου σχολείου. Γι’ αυτό επιμένουμε ότι χρειάζεται να κρατήσουμε ζωντανές τις απεργιακές επιτροπές που χτίσαμε τις προηγούμενες βδομάδες. Για να είμαστε καλύτερα προετοιμασμένοι και πιο αποτελεσματικοί την επόμενη φορά της σύγκρουσης. 

Η απεργία μας ήταν η πιο πετυχημένη εδώ και 25 χρόνια

και είχε όλες τις δυνατότητες να νικήσει

·      Μέσα σε οκτώ μόλις μέρες απεργίας, δημιουργήσαμε ρωγμές στην κυβέρνηση. Ο πανικός της, ιδίως μετά την δολοφονία του Π. Φύσσα απο τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής που τόσο προσεκτικά προστάτευε η αστυνομία του Δένδια, ήταν φανερός. Η απεργία μας πέταξε στα σκουπίδια το «σαξές στορυ», το πρώτο αγκωνάρι της πολιτικής της κυβέρνησης. Το δεύτερο αγκωνάρι, την θεωρία «των δύο άκρων» το ξεφορτώθηκε  ίδιος ο Σαμαράς άρον άρον, για να σωθεί απο την αντιφασιστική οργή των εργαζόμενων και της νεολαίας. 

·      Μέσα σε οκτώ μέρες αναγκάσαμε την ΑΔΕΔΥ να προκηρύξει δύο 48ωρες απεργίες, και δώσαμε απεργιακό αέρα σε όλους τους χώρους του δημόσιου. Οι δάσκαλοι, οι εργαζόμενοι στους δήμους, στα νοσοκομεία, στα υπουργεία πάλλονταν στον δικό μας απεργιακό ρυθμό. Κανένας δεν μπορεί να θυμηθεί ένα τόσο καυτό απεργιακό Σεπτέμβρη τα τελευταία χρόνια, όπως αυτόν του ζήσαμε. Ακόμη και σήμερα, οι διοικητικοί υπάλληλοι των ΑΕΙ – ΤΕΙ, οι εργαζόμενοι στα ασφαλιστικά ταμεία, και μια σειρά υπουργεία συνεχίζουν με απεργίες. Σε καμία στιγμή δεν βρεθήκαμε μόνοι μας σε αυτήν την μάχη και ήταν ανοιχτός ο δρόμος για την ανατροπή της κυβέρνησης και της πολιτικής της. 

·      Όσοι επιχειρηματολογούν ότι τα ποσοστά της απεργίας μας ενώ είχαν ξεκινήσει απο 90% τις πρώτες μέρες, στα τέλη της πενθήμερης είχαν πέσει χαμηλά, δεν λένε την αλήθεια. Παρόλο που είχαν πέσει σε διάφορες ΕΛΜΕ, παρέμεναν ωστόσο δύο, τρείς και τέσσερις φορές πιο ψηλά, από τα ποσοστά συμμετοχής που είχαν αυτές οι ΕΛΜΕ στις προηγούμενες 24ωρες και 48ωρες απεργίες της ΟΛΜΕ και της ΑΔΕΔΥ. Κρύβουν επίσης έντεχνα, ότι σε μια σειρά από ΕΛΜΕ τόσο στην Αθήνα όσο και επαρχία,  η απεργία ακόμη και την τελευταία μέρα της πενθήμερης είχε ποσοστά από 70-90%, και εξίσου ψηλά ποσοστά στη διάρκεια της 48ωρης τη  Δευτέρα και την Τρίτη. 

Η απεργία δεν έκλεισε επειδή αντικειμενικά δεν μπορούσε να τραβήξει. Ήταν οι τρικλοποδιές που έβαζαν από την πρώτη στιγμή οι συνδικαλιστικές ηγεσίες. Το ζήσαμε τον Μάη που μας πέρασε με το μεγάλο ξεπούλημα και ξανά τώρα. Η πρόταση για την συνέχιση με πενθήμερες απεργίες, δεν «πέρασε» στην συνέλευση των προέδρων, παρόλο που συγκέντρωσε το 65,7% των ψήφων των ΕΛΜΕ. Σε καμία άλλη ομοσπονδία του δημόσιου ή του ιδιωτικού τομέα δεν υπάρχει αυτό το απεργοσπαστικό όριο και με τέτοιες διαδικαστικές κομπίνες προσπάθησαν οι συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ και του ΠΑΜΕ να σταματήσουν τους χιλιάδες συναδέλφους που έδιναν την μάχη για την επιτυχία της απεργίας. Η 48ωρη Δευτέρα και Τρίτη αν και λειτούργησε αποκαρδιωτικά για χιλιάδες συναδέλφους και πάλι δεν ήταν αρκετό για να σταματήσουν την απεργία. Δεκάδες συνελεύσεις, ακόμη και αν δεν είχαν την μεγαλύτερη μαζικότητα εξαιτίας των πανεργατικών συλλαλητηρίων της ίδιας μέρας, έστειλαν μήνυμα απεργιακής συνέχισης. Η τελική αναστολή κάθε μορφής κινητοποίησης απο την τελευταία συνέλευση των προέδρων (παρόλο που μόλις 17 ΕΛΜΕ πρότειναν την αναστολή) είναι τέτοιο δείγμα απο τα καταστατικά και  συνδικαλιστικά τερτίπια που χρησιμοποίησαν.  

Η ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΠΕΡΙΦΡΟΥΡΗΣΗ

Αυτό που μπορούσε να κρατήσει με ψηλά ποσοστά την απεργία μας ήταν η συζήτηση με τους συναδέλφους και η περιφρούρηση. Ποτέ καμία απεργία σε κανένα κλάδο δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, δεν μπόρεσε να έχει ψηλά ποσοστά, χωρίς την οργάνωση της περιφρούρησης καθημερινά. Οι Χαλυβουργοί άντεξαν 9 μήνες απεργία γιατί καθημερινά υπήρχαν στην πύλη δεκάδες απεργοί και συμπαραστάτες, που εμπόδιζαν του λιγοστούς απεργοσπάστες να σπάσουν την απεργία. Στην δική μας απεργία, αυτό θεωριόταν «ακραίο» ακόμη και απο μεγάλα τμήματα της αριστεράς. Όπου έγινε όμως, κυρίως στα σημεία που υπήρχαν ζωντανές και μαζικές απεργιακές επιτροπές, κράτησε τα σχολεία κλειστά, αποθάρρυνε απεργοσπάστες να μπουν για δουλειά, και τόνωσε τους απεργούς. Πάνω σε αυτήν την αδυναμία, να έχουμε απεργιακές επιτροπές παντού, με προσανατολισμό την στήριξη της περιφρούρησης, πάτησαν οι κομπίνες των γραφειοκρατών να κλείσουν την απεργία μας. 

Χρειάστηκε να δώσουμε τη μάχη να ξεσηκώσουμε τους άλλους εργατικούς χώρους σε απεργία στο πλευρό μας. Είναι λάθος να περιμένουμε  την κήρυξη απεργίας απο τις γραφειοκρατικές ηγεσίες των άλλων ομοσπονδιών. Δεν το έκαναν γιατί καταλάβαιναν ότι  ο κίνδυνος να πέσει η κυβέρνηση μέσα απο ένα τέτοιο απεργιακό κύμα ήταν παραπάνω απο ορατός. Γι’ αυτό, οι γραφειοκράτες στις ομοσπονδίες, δεν προχώρησαν σε απεργία διαρκείας στο πλευρό μας, σε αντίθεση με την διάθεση των εργαζόμενων. Στην πρωτοβάθμια, οι συνάδελφοι έδωσαν σκληρή μάχη για να σπάσουν την απεργοσπαστική στάση της ηγεσίας της ΔΟΕ. Με γενικές συνελεύσεις, ανάγκασαν δύο φορές την ΔΟΕ να καλέσει συνέλευση προέδρων. Δεκάδες σύλλογοι Δασκάλων σε όλη τη χώρα έκαναν σχεδόν πενθήμερη απεργία με δικές τους αποφάσεις, στο πλευρό των καθηγητών. 

Το καθήκον να πρωτοστατήσουμε και να βοηθήσουμε να γίνει απεργία, απο τους ίδιους τους εργαζόμενους σε αυτούς τους χώρους, ήταν και παραμένει στις δικές μας πλάτες. Γι’ αυτό επιμείναμε ότι χρειάζονται  μαζικές εξορμήσεις σε νοσοκομεία, δήμους, υπηρεσίες για να τους ξεσηκώσουμε όλους και να τους στηρίξουμε να ξεπεράσουν τα εμπόδια που όρθωναν οι δικοί τους συνδικαλιστές. 

Σε όλη αυτή τη μάχη που δώσαμε, ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚΕ ήταν σταθερά απεργοσπαστικός μηχανισμός στο πλευρό του υπουργείου και της κυβέρνησης. Η ηγεσία του ΠΑΜΕ στους καθηγητές, αντί να ρίξει τις δυνάμεις της στην απεργία επέλεξε να είναι η δύναμη που ανέλαβε την υπονόμευση της απεργίας. Χωρίς να συμμετέχει και να στηρίζει την δράση των απεργιακών επιτροπών, έβαζε ξεχωριστή πρόταση στις συνελεύσεις για να σπάσει το απεργιακό μπλοκ, και κατέληξε στην συνέλευση των προέδρων σαν τον τελευταίο προϊστάμενο του υπουργείου παιδείας να μετράει τα ποσοστά και να εγκαλεί τους απεργούς. 

Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ επέμειναν ότι η απεργία που στοχεύει στην ανατροπή της κυβέρνησης και όχι στην ανατροπή της πολιτικής της, ρίχνει νερό στον μύλο του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό καθόρισε την στάση τους και έχουν πέρα για πέρα λάθος. Είναι τουλάχιστον αφελές να πιστεύει κανείς ότι η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ μπορεί να αλλάξει πολιτική και άρα δεν είναι απαραίτητο να ανατραπεί. Και την ίδια στιγμή είναι υποτιμητικό για τα εκατομμύρια των απεργών που την τελευταία τριετία έριξαν δύο κυβερνήσεις και έστειλαν το ΠΑΣΟΚ στα όρια εισόδου στην βουλή, να πιστεύει κανείς ότι αυτοί οι απεργοί, θα σταματήσουν την σύγκρουση με την όποια κυβέρνηση εφαρμόσει την ίδια ή παρόμοια πολιτική.

Οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ την πρώτη βδομάδα στήριξαν την πενθήμερη, στη συνέχεια αποσύρθηκαν απο το μπλοκ της απεργίας και στις νέες συνελεύσεις λειτούργησαν διαλυτικά. Σε μια σειρά ΕΛΜΕ (πχ Βοιωτία, Α Αθήνας κλπ) σε όλη την χώρα, στελέχη των ΣΥΝΕΚ (διευθυντές σχολείων κυρίως) λειτούργησαν διαλυτικά και την απεργία και στη συνέχεια απεργοσπαστικά. 

Οι δυνάμεις των Παρεμβάσεων στάθηκαν αταλάντευτα στην γραμμή της απεργιακής σύγκρουσης διαρκείας και πρωτοστάτησαν στον αγώνα που δώσαμε. Οι δυνάμεις του δικτύου εκπαιδευτικών «η τάξη μας» που συμμετέχουν στις Παρεμβάσεις, έδωσαν όλες τους τις δυνάμεις για τη νίκη της απεργίας. Στις απεργιακές επιτροπές, στις περιφρουρήσεις, στις εξορμήσεις, αλλά και για τον πολιτικό προσανατολισμό της απεργίας. Τώρα οργανώνουμε να κρατηθεί ζωντανό και δραστήριο το δίκτυο των απεργιακών επιτροπών και των επιτροπών αγώνα για να συνεχίσουμε να δίνουμε τις μάχες, για να ξαναβγάλουμε τον κλάδο σε απεργία. Καλούμε κάθε συνάδελφο να συσπειρωθεί μαζί μας  για να οργανώσουμε τις επόμενες μάχες μαζί.